Piše Milan Santrač

                   Skulptura “Zauvjek braća”, izrađena na osnovu fotografije stare 93 godine

          BRAĆA   PO   KRVI   ,    ZAUVJEK       ZAJEDNO

Ružica Pejović i njeni sinovi Luka i Alija postali su glavna atrakcija u Prijepolju! Žitelji grada na Limu nisu ni znali za nevjerovatnu priču o majci i dvojici sinova, od kojih je jedan početkom vijeka, za vrijeme turske uprave u Polimlju, uz majčin blagoslov prešao u islam, i to zbog djevojke. Priča s početka prošlog vijeka oživljena je postavljanjem skulpture posvećene Ružici Pejović i njenim sinovima, koja je izrađena na osnovu požutjele fotografije iz 1919. godine.

 

 

Fotografija koju je prije 94 godine ovjekovečio Andrija Bogdanović, advokat i jedan od čuvenih 1.300 srpskih kaplara iz Prvog svjetskog rata, zahvaljujući Andrijinom sinovcu Vladimiru Bogdanoviću i njegovom prijatelju akademskom vajaru Goranu Čpajaku, pretočena je u skulpturu na kojoj se jasno vidi da pored žene sjede dvojica muškaraca – jedan sa šajkačom, a drugi sa turbanom.

Gotovo niko u Prijepolju i cijelom Polimlju ne zna o kome je riječ dok se kod direktora muzeja Slavoljuba Pušice i njegovih saradnika ne raspita šta simbolizuje skulptura ispred te ustanove i kome je posvećena.

 

Risto postao Alija

Radoznalci po pravilu ostanu u čudu kada čuju priču koja i u sadašnjim vremenima djeluje bajkovito, jer je mnogima nepojmljivo da je jedna majka prije više od 100 godina sinu dozvolila da promijeni vjeru zbog ljubavi.

Direktor prijepoljskog muzeja Slavoljub Pušica kaže da se pouzdano zna da je fotografija nastala u selu Komorani kod Brodareva, gdje su junaci skulpture živjeli.

Ružica Pejović imala je pet sinova. Risto, koji je bio najmlađi, u islam je prešao prije pripajanja Polimlja Srbiji, što znači da se priča, aktuelizovana ovih dana, odigrala prije 1912. godine. Kada je Risto tačno postao Alija niko pouzdano ne zna? Međutim, zna se da je u islam prešao zbog ljubavi prema lijepoj muslimanki. Risto je bio toliko zaljubljen u tu djevojku da je pristao na nalog imama da mladu muslimanku može da vjenča samo pod uslovom da pređe u islam. Mladić je pristao, ne razmišljajući o posljedicama. 

Sudeći po skulpturi i fotografiji na osnovu koje je ona nastala, posledica nije ni bilo. Za to je bila najzaslužnija njegova majka Ružica, jer je Risto u njenom srcu zadržao isto toliko mjesta koliko je imao i prije odluke da zbog ljubavi postane Alija. Mladić tada, vjerovatno, nije ni slutio da će vijek kasnije prvorazredna senzacija u Prijepolju i ostatku Polimlja biti okupljanje njegovih direktnih potomaka Poturaka i unuka njegove braće Pejovića. Članovi dvije porodice, međutim, u tome ne vide nikakvo čudo, već ističu da su neraskidivo krvno povezani i da malo ko može da se pohvali da ima takvu prabaku kakva je Ružica Pejović.

Čuvari tradicije

Njeni praunuci Milenko Pejović iz Užica i Ljutvo Poturak iz  Prijepolja,  zagledajući u istoriju njihovih porodica uklesanu u granitu, tvrde da će učiniti sve da zajedničku tradiciju sačuvaju od zaborava.

- I potomci naše djece treba da znaju za zajedničko porijeklo i amanet naše prabake Ružice, a to je ljubav – poručuju Milenko i Ljutvo, uvjereni da je poštovanje Pejovića i Poturaka vječno i da nikome neće pasti na pamet da pokida niti sačuvane teškom odlukom Ružice Pejović da ne dijeli djecu i otpisuje sina zato što je zbog ljubavi promjenio vjeru.

Slavoljub Pušica, direktor prijepoljskog muzeja, koji je ove godine uvršćen među najbolje u Evropi, ističe da je za očuvanje priče o majki Ružici i njenim sinovima najzaslužnija porodica Bogdanović. Fotografija koju je po završetku Prvog svjetskog rata srpski junak sa Kolubare i Suvobora Andrija Bogdanović napravio u selu Komorani sa velikom pažnjom i ljubavlju čuvana je u njegovoj porodici.

Priču o istoriji i nastanku fotografije, na kojoj uz majku sjede dva brata različite vjere, nedavno je počeo da oživljava Andrijin sinovac Vladimir Bogdanović. Ovaj inženjer iz Beograda, rođeni Prijepoljac i donator mnogih kulturnih akcija u gradu, fotografiju je povjerio na čuvanje muzeju.

- Poruka ove granitne skulpture aktuelna je za sva vremena jer će podsjećati i sadašnje i buduće generacije da različita vjerska pripadnost ne razdvaja, već spaja ljude, kao što nije razdvojila rođenu braću i njihovu majku – ističe Bogdanović.

 

“Zauvjek zajedno”

Skulptura majke sa sinovima, Srbinom i muslimanom, vrlo brzo je postala zaštitni znak i simbol Prijepolja. Njeno postavljanje u centar grada, ispod samih prozora muzeja, podržavaju svi. Zbog toga je ovdašnji muzej nedavno među prijepoljskim osnovcima i srednjoškolcima organizovao nagradni konkurs za ime ove skulpture.

- Pristigla su čak 132 prijedloga u kojima su djeca predlagala zanimljive nazive: “Braća po krvi”, “Život iznad vjere, ljubav iznad svega”, “Braću ni vjera ne razdvaja”. Žiri se opredjelio za naziv “Zauvjek zajedno”, koji je predložio jedan osnovac – kaže direktor muzeja Slavoljub Pušica.

 

 

                                                                                  
                                                                                       

ARHIVA : KGB I ŠTASI (tajna policija Istočne Njemačke) OTKRILI MRAČNU TAJNU: HITLEROVA ĆERKA VLADA EVROPSKOM UNIJOM

Piše Milan Santrač

SOVJETSKI  KGB  I  ŠTASI (tajna policija Istočne Njemačke)  OTKRILI  MRAČNU  TAJNU:  HITLEROVA  ĆERKA  VLADA  EVROPOSKOM  UNIJOM

 

Angela Merkel je, sudeći po dokumentaciji Štasi, tajne policije Istočne Njemačke, nasljednik samog Adolfa Hitlera!

Angela je ostvarila očev san, cijela Evropa, osim ruskog dijela, se nalazi pod upravom Njemačke. 

Oni koji su je doveli na vlast, svaki pokušaj iznošenja istine u javnost nazivaju teorijom zavjere jer nemaju drugi ni bolji način da sačuvaju tajnu.

Sudeći po dokumentima glavne tajne obavještajne službe Njemačke Demokratske republike poznate kao Štasi, u nekadašnju Hitlerovu fotelju kancelara Njemačke zasjela je ni manje ni više nego njegova ćerka ! Na zastavi Evropske unije nedostaje samo kukasti krst da bi javnost shvatila ko vlada unijom.
 

Naime, 1954. godine rođena je djevojčica za koju Štasi tvrdi da je u pitanju upravo Angela. Njezin službeni datum rođenja je 17. juli 1954. godine, međutim, kako se tvrdi u dokumentima ove tajne policije koji se trenutno nalaze u sovjetskoj KGB arhivi, njezin pravi rođendan je 20. april 1954. godine.

Ako je vjerovati ovoj tajnoj službi, ćerka

Adolfa Hitlera rođena je upravo na njegov rođendan.

“Anđeo smrti” oživio Hitlera

Detalje o rođenju Angele Merkel zabilježio je dr Karl Klauberg, jedan od najgorih nacističkih “anđela smrti”, koga je sovjetski sud proglasio ratnim zločincem.
Naime, Klauberg je odslužio svega sedam godina kazne, nakon čega ga je sovjetska vlast pustila u zamjenu za tajne dokumente Štasi policije o Klaubergovoj tehnici umjetne oplodnje i zamrznutoj spermi Adolfa Hitlera.
 

Da bi sakrili od javnosti  njegovo porijeklo Hitlerov otac  je promijenio svoje pravo prezime u Hitler a bio je vanbračni sin Solomon Rothschilda i njegove ljubavnice Marie Anne Schicklgruber.
Pored  tajni o umjetnoj oplodnji, nacisti su čuvali i Hitlerovu zamrznutu spermu za šta su Sovjeti znali. Još uvijek je nerazjašnjena tajna zašto je Sovjetski Informbiro dao zeleno svjetlo da se počne s oživljavanjem gena Adolfa Hitlera!

Tako je Klauberg doveo Gretl Braun, najmlađu sestru Eve Braun u Istočnu Njemačku. Ona je bila izabrana za surogat majku Hitlerovog podmlatka.
Kada se Klauberg po obavljenom poslu vratio u Zapadnu Njemačku, ubrzo je uhapšen i ubijen dvije godine kasnije, dok mu je suđenje još uvijek bilo u postupku.

Ubrzo po rođenju djevojčice,  Vatikan je preuzeo kontrolu nad djetetom.  Katolička crkva, koja je bila dobro povezana sa Luteranskom crkvom u Istočnoj Njemačkoj službeno je preuzela  starateljstvo  nad bebom.
 
Dali su joj lažan datum rođenja 17. juli i ime Angela Dorotea Kasner. Za lažnog oca određen je Horst Kasner sveštenik u jednoj Luteranskoj crkvi, a lažna majka joj je Herlinda, učiteljica njemačkog i engleskog jezika.

Vatikan je  Angeli namijenio internacionalnu moć, ali je to morala pričekati dok Vatikan na svoje čelo ne postavi Papu iz Njemačke.
Nakon smrti Pape Ivan Pavla II, na čelo katoličke crkve 20. aprila 2005. godine postavljen je bivši nacist a Joseph Ratzinger koji je kasnije uzeo ime Papa Benedikt XVI. Je li zaista slučajnost što se i to dogodilo baš na Hitlerov rođendan?

1977. godine je Angela Dorotea Kesner postala Angela Merkel, udana za fizičara Ulrich Merkela.

Razvela se 1982. godine, a izabrana je za kancelarku Njemačke nedugo nakon što je Papa Ratzinger preuzeo vodstvo nad Katoličkom crkvom. Svi događaji vezani za njemačku kancelarku sigurno nisu rezultati slučajnosti već dobro planirani i realizovani.
 

 

Piše Milan Santrač

             NOVI  SVJETSKI  POREDAK  JE  UNIŠTIO                                                                  JUGOSLAVIJU                                  

 

Multietnička socijalistička Jugoslavija je nekada bila regionalna industrijska sila, država ekonomskog uspjeha.

Zajednica slovenskih naroda, Jugoslavija, je bila eksperiment koji su stvorili kreatori Novog svjetskog poretka čiji je vjekovni plan uništenja nacionalnih država i religije te formiranje jedne svjetske vlade i religije. Kad su izveli zaključke eksperimenta pristupili su njenom uništenju što je značilo početak nove faze u ostvarivanju njihovog konačnog cilja, formiranje jedne, svjetske vlade i jedne religije.
Tokom dvije decenije, prije 1980. godine godišnji bruto proizvod u Jugoslaviji bilježio je rast od 6.1%.  Zdravstvena zaštita je bila besplatna, bilo je pismeno preko 90 %  populacije, a prosječni životni vijek stanovništva se popeo na 71 godinu. Ali nakon deceniju zapadne "ekonomske pomoći" i petogodišnje dezintegracije, ratova, embarga i bojkota, privreda bivše Jugoslavije je uništena, a nekada moćni industrijski sektor razoren.
Jugoslovenska implozija je rezultat mahinacija svjetskih moćnika. Uprkos političkom kursu nesvrstavanja i bogatim trgovačkim odnosima s Evropskom zajednicom i Sjedinjenim Američkim Državama, administracija Ronalda Reagana je planirala uništenje jugoslavenske ekonomije u tajnoj direktivi Nacionalne sigurnosti iz 1984. godine, koja je postala osnova za buduću politiku Sjedinjenih Američkih Država prema Jugoslaviji. Cenzurisana verzija ovog dokumenta je objavljena 1990. godine i iz nje se vidi da je američka politika prema Istočnoj Evropi, uključujući i Jugoslaviju, zapravo skup širokih mjera za promociju “tihe revolucije” u cilju rušenja komunističkih vlasti i  reintegriranje “oslobođenih” istočnoeuropskih zemalja u tržišno orijentisane ekonomije Zapada.

Što se tiče Jugoslavije, ovaj proces je iniciran nametanjem zapadnih kreditora, makro-ekonomskih reformi čija je prva runda počela  poslije 1980. godine. Tokom te decenije “Međunarodni monetarni fond” i “Svjetska banka” su periodično prepisivali nove doze njihovog gorkog ekonomskog eliksira s kojim je Jugoslavija lagano dovedena u komatozno stanje.
Od samog početka ovog procesa programi koje je nametao MMF su ubrzavali dezintegraciju jugoslavenske privrede, što je dovelo do negativnog privrednog rasta od čak deset posto u 1990. godini. Dotadašnja država je konačno razorena sa svim predvidljivim socijalnim posljedicama. U međuvremenu je drastično narastao strani dug države, što je dovelo do pritiska na kurs dinara i pada standarda građana. Krajem 1989. godine jugoslavenski premijer Ante Marković se u Vašingtonu sastaje s predsjednikom Bušom, kako bi okončao pregovore oko nove financijske pomoći Jugoslaviji. Zauzvrat je Jugoslavija  morala pristati na još drastičnije ekonomske reforme, na devalvaciju, zamrzavanje plata, oštre rezove u državnoj potrošnji i eliminisanje državnog i radničkog upravljanja preduzećima.Sve ove mjere se i danas primjenjuju u svim republikama bivše Jugoslavije.
Masovne reforme koje su naložene sa Zapada, ubrzo su bile primijenjene, uključujući i onu za Zapad najvažniju , liberalizaciju zakonodavstva, posebno kada su u pitanju strana ulaganja. Ekonomska šok terapija je počela u januaru 1990. godine i to je, pored ostalog, dovelo do realnog pada vrijednosti plata od preko 40%. MMF je u potpunosti držao pod kontrolom jugoslavensku “Centralnu banku”, što je značajno smanjilo mogućnost socijalnog davanja i realizaciju privrednih programa.
Treba li ponoviti da su i sada sve centralne banke bivšik jugoslovenskih republika pod kontrolom MMF.
Reformatori su naprečac usvojili sve neophodne uslove za konačni slom Jugoslavije koja u tom trenutku više nije imala federalnu fiskalnu strukturu, a sve federalne političke institucije su bile toliko ranjene da se nisu mogle oporaviti.
Presijecanjem glavnih financijskih veza između Beograda i republika, ove reforme su zapravo dale energiju secesionističkim tendencijama koje su se hranile ne samo etničkim podjelama, već i ekonomskim faktorima. Budžetska kriza stvorena intervencijom MMF-a je osigurala de facto otcjepljenje republika, najprije Slovenije i Hrvatske a kasnije i ostalih.
Od Zapada nametnuta neoliberalna makro-ekonomska rekonstrukcija privrede je odigrala ključnu ulogu u uništavanju Jugoslavije. Ipak, od početka rata 1991. godine svjetski mediji su brižno  porekli svoju ulogu u ovom procesu. Odnosno, upravo suprotno, pridružili su se horu hvalospjeva na račun slobodnog tržišta, kao baze za izgradnju razorene privrede.

Socijalni i politički utjecaj ove ekonomske rekonstrukcije u Jugoslaviji je pažljivo izbrisan iz kolektivne svijesti svih nas.

Kreatori javnog mnijenja su uspostavili dogmu da su za raspad Jugoslavije krive etničke i religijske podjele, i ako su u stvarnosti te podjele bile samo posljedica daleko dubljih procesa i političkih lomova.
Ta lažna svijest nametnuta od moćnih  medija nas je sve onemogućila da shvatimo značaj istorijskih događanja i promjena, kao i pravih uzroka socijalnih konflikta.
Kada je riječ o bivšoj Jugoslaviji, ovakve laži su potpuno zamutile osnove južnoslovenskog ujedinjenja, solidarnost i jedinstvo ovih naroda. Ali, takva lažna i izvitoperena svijest postoji širom svijeta, u svim državama gdje su ekonomskim sankcijama ili ratom uništene tvornice, radnici bez posla i raskomadani socijalni programi i gdje se nudi jedini mogući recept spasa, “gorka ekonomska tableta"  MMF i Svjetske banke, koja države uvlači u još dublje krize.                                                                                          
Ono što se dogodilo Jugoslaviji, nastavilo se događati njenim nejakim državicama proizišlim iz njenog raspada i odzvanja daleko izvan Balkana. Jugoslavija je ogledalo za slične privredne programe rekonstrukcije i to ne samo u nerazvijenom svijetu, već širom svijeta.
Jugoslavenske reforme su okrutna refleksija modela destruktivne ekonomije u svom najekstremnijem izdanju.
Spas od nametnute volje Zapada je u sveopštoj revoluciji koja se mora dogoditi ili će sa lica zemlje nestati mnoge države. 

 

PREDSEDNIK „VLADE U SRBIJI“ KAO DEO PROJEKTA VELIKOALBANSKOG ŠIRENJA

 

 

 

  

 

 

PREDSEDNIK „VLADE U SRBIJI“ KAO DEO PROJEKTA VELIKOALBANSKOG ŠIRENJA
 

Još 2005. godine, u nemačkom Bundestagu, prilikom rasprave o "harmonizaciji odnosa na Zapadnom Balkanu", pomenuta je ideja o izgradnji auto-puta koji bi spajao jugoistočnu Srbiju sa Kosovom i Albanijom. Ideja nije bila autentično Nemačka, nego je reč strategiji NATO pakta koja je zacrtana u januaru 2001. godine, kada je u Briselu, prvi put pomenuta mogućnost izgradnje jedne takve saobraćajnice. Razlozi su bili više nego jasni. U pitanju je pravljenje američkog "bezbednosnog koridora" preko centralnog Balkana i pozicioniranje Srbije kao kolonije NATO alijanse.



Krajem avgusta 2014. godine, i predsednik Vlade Srbije, Aleksandar Vučić, priznao je da je na početku svog kriminalnog mandata, predlagao bivšoj visokoj predstavnici EU, Ketrin Ešton, da Srbija bude glavni nosilac izgradnju auto-puta Niš-Priština. Reč je o investiciji koja bi koštala blizu milijardu evra (Vučićev "predračun" koji je pomenuo tokom svoje poslednje posete Berlinu, govori o 840 miliona evra).
Ideju NATO pakta da izgradnja auto-puta Niš-Priština bude deo odgovora na prisustvo ruskih bezbednosnih snaga na jugu Srbije, odlazeći srpski premijer Aleksandar Vučić, odlučio je da ostvari preko leđa svih građana Srbije, tako što će uzeti kredit od evropskih banaka, koji su mu već ponuđeni u tu svrhu.
Albanci sa Kosova koji su već uveliko krenuli u kupovinu zemlje uzduž budućeg koridora, a pripreme za izgradnju ove putne deonice koja je deo velikoalbanskog klina koju Amerika hoće da zabije u Srbiju, već su počele. U njima glavnu reč vodi Vučićeva vlada.
Istovremeno, dok on planira ovaj velikoalbanski projekat 21. veka, autoputna mreža u Srbiji je u katastrofalnom stanju. U centralnoj, zapadnoj i istočnoj Srbiji, Banatu i Sremu, stanje je takvo da bi svaka ozbiljna država već odavno uložila sva raspoloživa sredstva u njihovu izgradnju, a ne u autoput Niš-Priština-Tirana-Valona, koji je od interesa za Albance sa Kosova i iz Albanije, jer se njime povezuju sa srednjom Evropom.
Uprkos svemu, početkom ove godine (5. januara), na Vučićevu inicijativu (a uz podršku Brisela i Vašingtona), formirana je radna grupa Srbije i Albanije koja je sebi dala u zadatak da formuliše predlog zajedničkog dokumenta za saradnju (tačnije za izradu projekta autoputa od Niša do Tirane i Valone).
Kad taj deo posla bude gotov, projektna dokumentacija će biti predata Evropskoj komisiji na verifikaciju.
Poslednji čin ove naopake ideje, desiće se kad Srbija uzme već ponuđeni kredit kojim će veći deo auto-puta biti izgrađen. U Briselu je već skovana fraza ("infrastrukturni uslov privrednog razvoja i stabilnosti Zapadnog Balkana"), koja treba da prikrije stvarne razloge izgradnje putne trase Niš-Priština-Tirana-Valona.
Ali, Srbija kao glavni nosilac tereta izgradnje ovog auto-puta, još uvek ne zna koliko će on koštati! Procena ukupne vrednosti investicije nije ni na vidiku! Istina, Vučić je o nekim ciframa javno govorio, ali to nije ni izdaleka stvarni trošak.
Providno sročena izjava Vučićeve resorne ministarke Zorane Mihajlović, da je "taj autoput je za nas jako važan zato što ćemo ga vezati na takozvani ‘Plavi koridor’ – Jadransko-jonski autoput koji prolazi kroz Albaniju", govori o tome da je počeo i proces indoktrinacije građana Srbije, koji sve to treba da plate.
I dok traje priprema terena za još jednu pljačku Srbije i početak radova na ovom štetočinskom projektu, već postojeći plan o rekonstrukciji pruge Beograd-Bar, sredstvima ruskog kredita, polako dobija i svoje "anekse" koji su dodati po nagovoru "zapadnih prijatelja".
Reč je o skandaloznom planu da se izgradi i trasa priključka sa Albanijom, i to u nekoliko varijanti. Ali, zašto bi Srbija platila i trasu prema Albaniji i ko je to odlučio? Izvesno je da Rusija ovde ima poslednju reč, i nije teško pogoditi kakva će njihova odluka biti. Srećna je okolnost da ruskim parama neće ni biti izgrađeno ono što nije od ruskog interesa.

      Srpski dinar za albanski projekat


Na poslednjem sastanku ministara spoljnih poslova država regiona, održanog 25. marta ove godine u Prištini, Johanes Han (čovek sa neverovatnom namesničkom titulom "Komesar za dobrosusedstvo i pridruživanje"), ponudio je "dostupnih 100 miliona evra" iz evropskih fondova za izgradnju planirane saobraćajnice.
Reč je o novcu koji mora biti povučen ove godine i u pitanju je tek deseti deo vrednosti cele investicije. Znajući da je glavni teret izgradnje buduće saobraćajnice na sebe preuzela Vučićeva vlada, ministar spoljnih poslova lažne države Kosovo, Hašim Tači, imao je puno razloga da se raduje, pa je rekao da "projekat transportne mreže predstavlja konkretan korak saradnje zemalja regiona". Manje diplomatski rečeno: da će Srbija da plati doprinos velioalbanskoj ideji, u koju se auto put Niš-Priština-Tirana-Valona, savršeno uklapa!
U sred tog sastanka, javila se video-linkom iz Brisela i Evropska komesarka za transport, Violeta Bulc, koja je tom prilikom rekla: "Vaš region treba da bude bolje povezan i mislim da Srbija može puno da uradi u tom pravcu!"
Dok se sve ovo dešavalo u Prištini, albanski premijer Edi Rama, jasno je poručio iz Tirane da će se "nacionalno ujedinjenje Albanaca ostvariti u Evropskoj uniji"! Kome još nije jasno posle takve izjave da je svaki dinar ili evro koji Srbija uloži na tom putu, istovremeno i ulaganje u projekat Velike Albanije i ko će da odgovara za ovakvu veleizdaju?
Ali, Vučić i dalje insistira na ulasku u ovaj veleizdajnički posao, bez obzira što je jasno da će naneti Srbiji istorijski udarac.
Takozvana Studija o izvodljivosti auto-puta Niš-Priština-Tirana-Valona je u pripremi. Vučićeva vlada se već hvali tom činjenicom. Resorna ministarka kaže da će Studija biti gotova do jeseni.
A, rehabilitacija železničke pruge Kraljevo-Rudnica (koja bi spojila Srbe sa severa Kosova i centralnu Srbiju), kao i još dvadeset strateški važnih lokalnih i regionalnih železničkih trasa u Srbiji (koje izgledaju kao sa kraja devetnaestog veka), može da sačeka.
Treba podsetiti i na to da je Srbija posle Drugog svetskog rata, zbog nametnute ideje "proleterske solidarnosti", demontirala čitave fabrike i prebacivala ih kao pomoć Enver Hodžinoj Albaniji.
Za vreme Titove Jugoslavije, udomila je na svojoj teritoriji više od 200 hiljada emigranata iz Albanije, podigla je fabrike i poljoprivredne kombinate u svakom kraju Kosova i Metohije, zaposlila ih, školovala i izgradila svu potrebnu infrastrukturu, uključujući i mrežu puteva. Tako je uzgojila "guju u nedrima", koja se kasnije pretvorila u jezgro separatizma.
Od početka američke okupacije Kosova i Metohije 1999. godine, pa sve do danas, Srbija ne može da popiše svu svoju imovinu i da obezbedi nepristrasnu međunarodnu arbitražu kojom bi vratila ono što joj pripada. Ali, zato je Vučićev režim svim silama skočio na noge da se zaduži još jednim kreditom (ili sa više njih), kako bi albanski projekat širenja na južnu i centralnu Srbiju uspeo.
Šta je Vučić, ustvari, ponudio kao svoju "viziju" koja Albancima sa Kosova i Metohije i Albancima iz Albanije, širom otvara vrata ovog dela Evrope?

      Napredovanje velikoalbanskih projekata


A, 29. avgusta prošle, 2014. godine, u Berlinu, u svojstvu predsednika Vlade Srbije, Aleksandar Vučić je učesnicima konferencije o Zapadnom Balkanu, predstavio tri infrastrukturna projekta za koje je odmah rekao da su "od prioritetnog značaja za ceo region", među kojima je bila i izgradnja autoputa Niš-Priština. Tada je prvi put rekao da je u pitanju investicija koja ima "okviran" predračun 840 miliona evra (sa pristupnim putevima skoro milijardu evra).
Predložio je Vučić i stvaranje carinske unije u regionu i rad na skraćivanju birokratskih procedura i čekanja na granici, što je izazvalo podsmeh prisutnih nemačkih privrednika, koji dobro znaju za "balkanske carinske mafije", od kojih nijedna lokalna oligarhija ne želi da se odrekne, a ponajmanje ona Vučićeva.
U nastavku svog neurotičnog "nastupa", predložio je i da Srbija finansira rekonstrukciju dve železničke trase (Beograd-Podgorica-Skadar-Tirana) i (Beograd – Bijelo Polje – Peć – Klina – Glogovac – Priština). U oba slučaja, reč je o trasama koje bi pomogle Albancima sa Kosova da "izađu iz sebe" i prostru se po centralnim delovima Srbije, što je i konačni cilj velikoalbanskih planera.
I za ovaj posao imao je već spremnu "okvirnu" cenu od 525,9 miliona evra.
Vučićevo ludilo se tu nije zaustavilo, pa je izašao sa predlogom da se gradi i železnička trasa od Bijelog Polja preko Berana do Peći (gde nikada nije ni postojala pruga!).
Prema planovima koje su mu njegovi evroatlanski prijatelji dali da promoviše, na toj relaciji treba da se izgradi 103 kilometra šina, a Srbija bi učestvovala u plaćanju troška dela investicije od oko 850 miliona evra! Zašto bi Srbiji jedan takav trošak trebao, a reč je o saobraćajnicama koje nisu od interesa za razvoj Republike Srbije?

      Cena "patriotskog" puta

Albanska vlast na Kosovu, platila je jednu trasu auto-puta Priština-Tirana, koji je koštala milijardu evra! Ispostavilo se da je u pitanju putna trasa koja je komercijalna dva meseca godišnje.
Shvativši valjda da je cena povezivanja "Velike Albanije" preskupa, Tačijeva vlada u Prištini je došla na ideju da iskoristi prisustvo NATO pakta i otrcanu priču o "povezivanju regiona". Vučić je tu došao kao nekakav velikoalbanski menadžer, na koga u početku niko nije računao, ali koji se pokazao najspremnijim da uključi Srbiju u finansiranje saobraćajnica koje će povezati sve Albance, gde god ih ima u zagraničnim područjima, Srbije, Makedonije i Crne Gore.
U pozadini izgradnje svih saobraćajnica koje povezuju sve zemlje članice NATO pakta na Balkanu, stoji američka firma "Bechtel" (nekadašnji ogranak korporacije Džordža Buša), koja je bila glavni izvođač radova na autoputevima u Turskoj, Hrvatskoj i Rumuniji. Tačnije, gde god je prisutan NATO pakt na Balkanu, tu je i kompanija "Behtel", poznata po kriminalnim maržama koje idu i do 40 odsto od ugovorene cene!
Dvojica francuskih novinara, Žan Arno Deran i Loran Žeslen, inače vrsni poznavaoci prilika Balkana, objavili su veliki istraživački tekst u francuskom mesečniku "Mond diplomatik", o finansijsko-političkoj i strateškoj pozadini projekta autoputa Tirana – Priština, u kome činjenicama potvrđuju da je reč o projektu koji je dobar za NATO pakt i za realizaciju saobraćajnica neke buduće velikoalbanske države.
Uzgred, treba reći i to da albanska vlada na Kosovu nikada nije objavila ugovor o izgradnji ovog autoputa, mada je poznato da trasa izgrađenog autoputa prema Albaniji, košta 25 posto bruto domaćeg proizvoda Kosova!
Albanski poreski obveznici sa Kosova koji danas isplaćuju američki kredit za autoput do Tirane, ovu trasu sarkastično zovu "patriotski put". Srpsko iskustvo o "patriotskim projektima", nemerljivo je skuplje, ali će Vučićev naum da pomogne okupljanju svih Albanaca u jednu državu, dovesti u pitanje dalji opstanak Srbije kao države sa nešto preostale suverenosti.
Da bi slika bila jasnija, treba reći da je put od Beograda do Skadra preko Kosova danas dugačak 594 km, a završetkom autoputa Niš-Priština, biće znatno kraći. Jasni su razlozi zbog kojih je Albancima potrebna putna mreža kojom će na jugu izaći na Jadran, a na severu u Srbiju i dalje u Evropu. Srbima ta saobraćajnica uopšte ne treba! Njome će doći samo nevolje.
Interesantna je i sudbina auto-puta od Prizrena do Merdara, nazvanog „Ibrahim Rugova", po bivšem albanskom političkom vođi. Kada bude potpuno završen, autoput će biti ukupne dužine oko 102 kilometara.
Od granice Albanije do Prizrena ima samo 18 kilometara. Dakle, za sat vremena se ovim putem može doći iz Albanije do ulaza u Kuršumliju! Za Srbe od Merdara do Kuršumlije, taj autoput znači samo albanizaciju i iseljavanje.
Koliko je Albancima stalo do ove deonice puta, najbolje govori i podatak da je na njemu, tokom dve i po godine, danonoćno radilo 2.500 radnika. Izvođač je, takođe "Behtel", američki konzorcijum koji je gradio i autoput u Albaniji.
Auto put od Prištine do Kosovske Mitrovice, radi se već nekoliko godina, ali u delovima. Prema pisanju albanske štampe na Kosovu, taj projekat bi bio odavno završen da nije činjenice što su Srbi stoprocentno stanovništvo od severne Mitrovice do graničnog pojasa kod Leška i Rudnice.
Da je u pitanju obrnuta situacija, i da su Albanci na toj teritoriji u većini, odavno bi se Vučićeva vlada potrudila da digne neki kredit i sagradi im put do centra Šumadije i Beograda, kako bi lakše išli u Evropu i još lakše naselili ovo što je preostalo od Srbije.
Na zapadnim prilazima Prištini, pored vidljivo porušenog srpskog groblja, krenula je izgradnja dva kraka auto-puta do Skoplja.
Ali, tu se ne završava mapa putne mreže kojom bi Albanci označili postojanje svoje etnički čiste države u kojoj bi se našli delovi Srbije, Makedonije i Grčke. Da li to to bio glavni razlog zbog koga je NATO pakt kreirao ideju i o auto-putu Niš-Priština?

      Kuda vodi njegov put?


Ovog proleća, evropski komesar za dobrosusedstvo i pridruživanje, Johanes Han, organizovaće konferenciju (21. aprila u Briselu), na kojoj će ozvaničiti početak izgradnje auto-puta Niš-Priština-Tirana.
Ponudiće i deseti deo potrebnih sredstava iz takozvanih IPA fondova, kao takozvanu "grant investiciju", koju Srbija treba da prihvati. Zvanično, Evropska unija će izdvojiti milijardu evra za putnu mrežu Zapadnog Balkana, ali nije precizirano šta će kome biti namenjeno, koliko toga će Srbija povući u obliku kredita i zajmova a koliko okolne zemlje, a posebno Kosovo čije postojanje kao države Brisel ne osporava.
Ipak, ono o čemu Johanes Han ne priča, Vučić je spreman da odmah podeli sa svojim poslovnim i intimnim partnerima. Na taj način je i procurela informacija o spisku njegovih suludih ideja "regionalnih projekata", u koje želi po svaku cenu da uključi i Srbiju, mada joj većina od tih hipotetičkih poslova neće doneti ništa osim štete i zaduživanja.
Na stolu kod njegovih "psihijatara" u Briselu, nalazi se i njegov projekat nazvan "Inicijativa za slobodniji protok robe do uspostavljanja carinske unije", kojom bi bila obuhvaćena Srbija, Makedonija, Crna Gora, BiH i Albanija.
Poseban akcenat je stavljen, naravno, na Albaniju! Na papiru koji je Vučić poslao nadležnima u Briselu, u delu gde obrazlaže njegovu "Inicijativu", piše da je smisao svega "efikasniji i jeftiniji protok robe, uspostavlja se spoljnotrgovinska politika prema trećim zemljama, formiranje Unije mladih Zapadnog Balkana (Unija bi obuhvatala Srbiju (uz obavezno uključivanje mladih Albanaca sa Kosova), Crnu Goru, Hrvatsku, Bosnu i Hercegovinu, Makedoniju, Sloveniju, Albaniju), izgradnja autoputa koji bi omogućio povezivanje Kosova sa Koridorom 10, rekonstrukcija putnog i pružnog koridora Srbija – Crna Gora – Albanija…", i mnogo toga još.
Ali, sve sa ciljem da se Albanci izvuku iz izolacije u koju su upali ostvarenjem svojih separatističkih ideja i otimanjem istorijske i državne teritorije Republike Srbije. Tačnije rečeno, Vučić je svojim akcijama već postao deo projekta velikoalbanskog širenja na ostatak Srbije.
Da nije bilo promene vlasti u Grčkoj i jasno postavljenog odnosa Grčke prema Albaniji i Albancima (a posebno prema velikoalbanskoj ideji), Vučić je bio spreman i da u sred Atine stavi na sto predlog da i Grčka učestvuje u izgradnji jedne trase autoputa sa Kosova do letovališta koja su tradicionalno, već decenijama, popunjena srpskim turistima.
Konačno, građani Srbije moraju znati i to da su posle potpisivanja kapitulacije sa NATO paktom u Briselu, sadašnji srpski vlastodršci, na čelu sa Aleksandrom Vučićem, otvorili vrata daljem porobljavanju ove države i njenih građana.
Investicija u auto put Niš-Priština-Tirana, poslednji je signal da se pruži otpor ogoljenom nasilju zapadnih okupatora. U protivnom, Srbija će biti naterana da napravi, ne samo puteve i pruge, nego i nove gradove na teritoriji buduće Velike Albanije.